SHM 26

Spuiten

De eerste stap in het puitproces is het opbrengen van een eerste grondverflaag. Gewoonlijk stelt dat al je harde werken op de proef. Het model mag er in het kale messing prima uitzien maar de grondverf laat je genadeloos zien wat je hebt gemist. Ik kwam er niet gemakkelijk vanaf. Het oordeel van de grondverf was dit keer bijzonder hard. Ik vond niet minder dan 29 punten van herstel! Gaten die ik niet vulde, gaten die ik niet mooi glad maakte, een parelsnoertje van lijm die ik niet zag, een overmaat aan lijm in een verbinding die ik had laten zitten, verbindinging die ik niet helemaal vulde, de grondverf bracht het allemaal aan het licht. Het is niet altijd op de foto's te zien maar geloof me, het is er allemaal!

Ik moest alle gaatjes en putjes vullen zorgvuldig schuren. Ik gebruikte een nieuw vulmiddel, dat normaal voor auto's wordt gebruikt. Het beviel prima, slechts een component, droogt snel en was betrekkelijk makkelijk te schuren. Wel een geduldwerkje. Toen haalde ik de eerste laag grondverf weg met thinner en wat denk je? Het vulmiddel loste ook op. Ik kon dus weer opnieuw beginnen. Uithoudings- en doorzettingvermogen is wel gevraagd in deze hobby.

De beide eerste keren vergat ik klinknagelrijen aan te brengen. Ik gebruikte het ongelukje maar om dat nog even recht te zetten.

Tenslotte zette ik mijn spuitcabine weer neer en ging er voor de derde keer grondverf op. Het kost wat maar dan heb je ook wat, zo goed als perfect

Een kunstzinnig gevolg van het spuiten met de lok op de zijkant.	Nu spoot ik de lok geheel in het zwart. Hij was adembenemend mooi in zijn nieuwe zwarte jas. De binnenzijde van de schoorsteen had niet voldoende verf gekregen. Ik wilde de nieuwe verflaag niet in gevaar brengen dus ik probeerde met een pipet verf in de schoorsteen te druppelen. De verf viel echter voortijdig van de pipet en spetterde het hele model onder. Al het mooie werk was compleet verpest. Na wat politiek minder correcte uitdrukkingen ging de thinner erover en begon ik helemaal opnieuw. Zelfs de klinknagels onder de voetplaat moesten opnieuw worden gedaan. Dus alweer: modelbouwen is een kwestie van uithoudingsvermogen en volharding. (Zucht!)
	Nou ja, twee dagen later kwam de volgende poging met dit resultaat uit de bus.
Deze foto moet u overtuigen van de zijdezachte zwarte verflaag. Let op het prachtige klinknagelrijtje onder de voetplaat.! Ik gebruikte Philotrain verf, verkrijgbaar via Phildie. Deze verf is beter dan alles wat ik tot nu toe gebruikt heb. Het is cellulose verf, gebaseerd op thinner dus zorg er voor dat u onder een goede afzuiginstallatie werkt om de schadelijke dampen weg te werken. Het is niet zo goed voor het milieu maar man, wat een resultaat. De verf lijkt een aanslag te doen op het budget, €11 voor een blik van 125 ml is wel een overweging waard, maar laten we eens rekenen. Dit betekent dus €88 per liter. Neem nou die bekende potjes van Revell van 13ml. Die kosten €1,95 en dat lijkt dan goedkoop, maar met dezelfde rekenslag komt dat dus neer op €150 per liter! En als je dan kijkt naar de kwaliteit van de Philotrainreeks! Er is meer ten voordele van de Philotrainreeks. De verf kan bijna oneindig verdund worden. Ik werkte met een mengsel van verf : thinner van 1 : 2. De verf is ook onbeperkt houdbaar. Zelfs als hij helemaal uitgedroogd is, is het slechts een kwestie van thinner toevoegen en heel, heel goed mengen en roeren en de verf zal weer oplossen.
Helaas de vreugde over de mooie zwarte jas was niet blijvend. Toen ik aan het maskeren ging deed ik dezelfde ontdekking als bij de NS6200: Als je zwart eerst doet doen heb je een heleboel lastig maskeren vor de boeg. Na twee pietepeuterige pogingen gaf ik het op. De lok ging weer in de thinner, hij kreeg weer een grondverfje en er ging een groene laag op.

	Direct aan het begin van het maskeren liep ik tegen een netelig rpobleem aan. Hoe kon ik een stripje maskeerband achter de luchtpomp doorkrijgen zonder dat het overal bleef vastzitten behalve waar ik het wilde hebben, namelijk op de voorkant van de kolenkast. Ik plakte een strip maskeerband op een dun laagje plastic (van een boterhamzakje) en trok hem nu moeiteloos achter de pomp door. Met enig voorzichtig peuteren ging het plastic er weer af en kon het band goed plaatsen.
	All het maskeren is af. Hier zit uren werk in, maar er schijnt geen korte weg hiervoor te hebben.
De eerste klus was het rood verven van de bufferbalken
eenmaal droog moesten die natuurlijk weer gemaskeerd worden...	...maar indelijk ging het zwart er op. Nu bidden dat het allemaal goed is gegaan..
Ja!! Het is OK. er zijn wat kleine zaken maar niets dat niet opgelost kan worden

De volgende klus is het belijnen. Ik heb de basis hiervan beschreven bij de bouw van mijn MDC Roundhouse Shay(sorry, maar alleen in het Engels). Er is ook een extra pagina over het onderwerp beletteren. Ik moest nog wel mijn eigen transfers maken die op de ramen van de SHM26 zouden passen.
	Ik maakte fotos van het model recht van alle kanten, haalde die foto's binnen in mijn fotosoftware en trok de benodigde lijnen over de ramen. Ik isoleerde de lijnen van de foto en maakte testafdruk om te kijken of de maten en de lijndikte goed waren. Het valt wellicht op dat de ramen in horizontale richting te groot zijn. Op basis van eerdere ervaringen wist ik dat het in een keer opbrengen van een vierkante transfer niet makkelijk is. Ik besloot ze daarom door te snijden en in twee stukken op te brengen. De horizontale overmaat is om dan wat overlap te krijgen. Eenmaal tevreden vermenigvuldigde ik het ontwerp zodat ik een transfervel van 10 x 15 cm vol kon printen. Ik print een ontwerp nooit maar één keer, maar zo vaak als mogelijk op een vel. Dan heb je wat speling als je wat verknoeit.
	De volgende stap was dan inderdaad het printen zelf. Ik maakte een paar proefprintjes op fotopapier om te kijken of de printer zich netjes wilde gedragen. Toen ik ook hier tevreden over was ging er een blanco vel transferpapier in en ging er voor. Het transfervel werd verzegeld met een laag blanke lak.
	De ramen werden voorzien van transfers, steeds in twee delen. Rechte lijnen en de ketelbanden werden gedaan met standaard lijnen van Microscale.
Ik werk systematisch. Als ik dat niet doe, gooi ik dingen door de war, maak ik fouten en raak ik geirriteerd. Dus voor mijn eigen gemoedsrust en bijgevolg voor een beter resultaat hou ik de zaken goed geordend. Als dingen teveel op verkeerde plekken komen, stop ik even mijn werk en neem ik de tijd alles weer even op de juiste plek te leggen. Hier is een foto van mijn standaardindeling. Let wel dat ik rechtshandig ben. Linkshandigen zullen het spiegelbeeldig willen ordenen.

Midden in ht geheel ligt de lok natuurlijk. Ik gebruik schuim als onderlaag om slijten en krassen van de nog kwetsbare verf te voorkomen. De lok wordt door een dikke kwast ondersteund om te voorkomen dat hij omkiept door de zware ketel. De transfers zijn natuurlijk het hoofdonderwerp van al het werk. Ik hou ze meestal recht voor me. Ik hou een klein werkgebied direct voor me vrij om de nodige metingen te doen en de transfers op maat te snijden. Gereedschap hou ik aan mijn rechterhand. Het meeste is vrij eenvoudig. Van links naar rechts een stalen lineaal om de transfers te snijden; een roestvrij stalen spatel, een restant van mijn opleiding in de chemie, is erg handig om transfers op te nemen en op het model te deponeren als het losgeweekt uit bad komt; een kleine penseel (grootte 1) om de transfer in het bad naar de spatel te manipuleren en het op het model aan te brengen vanaf de spatel; een hobbymes met een nieuw no 11 blad; een kleine schuifmaat; een paar cocktailprikkers zijn handig om net op het model neergelegde transfers op hun definitieve plek te schuiven voor zover dat niet lukt met het penseel; een pincet. Gesneden transfers worden aan mijn linkerhand bewaard in afwachting van verwerking. Een klein plastisc kuipje met water met een heel klein beetje zeep om de waterspanning te breken. Ik bedoel echt een heeeeeeeel klein beetje, zelfs een druppel is te veel. Ik pik een druppeltje op met een cocktailprikker, veeg de prikker af en roer dan het water ermee om. Het beetje zeep dat in de groeven van het hout bleef zitten doet al het werk dat er nodig is. Nadat een transfer uit het water genomen is en op het model is gelegd, dan haal ik de achtergebleven stukken uit het water met de pincet en doe ze op een vel keukentissue. Dat voorkomt dat de restjes overal terecht komen. Een extra vel keukentissue gebruik ik om een teveel aan water van mijn penseel te halen. Als de penselen of het oppervlak van het model te veel water hebben blijft de transfer zwemmen. Als je het overtollige water aantikt met een bijna droge penseel trekt de capillaire werking het water de penseel in. Even afvegen en herhalen indien nodig. Het tissue zal nooit nat worden. De hoeveelheden water zijn zo gering dat het sneller verdampt dan je kunt werken. Micro Sol maakt de transfers zacht en laat ze strak over het model zakken. Merk op dat het penseel met een rode tie-wrap gemerkt is. Zo weet ik welke penseel bij welke oplossing hoort en voorkom ik fouten door het verwisselen van de penselen. Bijkomend voordeel is dat het penseel niet meer wegrolt. Met Micro Set fixeer je de transfer als het eenmaal zit zoals je het wil hebben. Dit penseel is blauw gemerkt om uitsluitend voor Micro Set gebruik te worden.

De onderrand van de schortplaten is zwart en afgezet met klinknagels. Ik proberde dat zo goed mogelijk na te bootsen.


Wel nu, na dagen van werk aan het belijnen is de lok eindelijk bijna klaar. Er is nog wat klein werk en dan moet de laklaag er op.

Ik zal ModelMaster's glanzende lak gebruiken voor de blanke beschermingslaag. Ik kan me niet herinneren het ooit eerder gebruikt te hebben. De harde lessen van het airbrushen hebben me geleerd nooit nieuwe spullen uit te proberen op je kostbare en net voltooide model. Dat is vragen om ongelukken. Ik deed dus eerst wat proefwerk op een metalen onderstel van een Amerikaanse goederenwagen. En waarachtig ik had twee pogingen nodig! De eerste keer spoot ik de lak verdund met wat terpentine. Nja, het was wel aardig maar het miste de scherpte, de definitie die ik verwachtte en eigenlijk ook op hoopte. Ik maakte de goederenwagen dus schoon in de thinner. Daarom heb ik ook deze wagen gekozen: het model heeft genoeg detail om de verven en de lakken op de proef te stellen en het model is van metaal en dus ongevoelig voor thinner. De tweede keer verdunde ik met thinner en wel 1:1, dus flink verdund. En jawel een mooi egaal en scherp resultaat. Vervolgens nam ik de sprong in het diepe en richte ik mijn aandacht en mijn airbrush op de lok. Alea Iacta Est [1]. Er is rustig maar resoluut en nauwkeurig werken voor nodig om deze lak te spuiten. Alle ervaring met en pijn van vorige spuitlessen komen nu bij elkaar. Enkele minuten later had ik een prachtig resultaat.


Dit is het laatst verfwerk. Nou ja, bijna. De volgende stap is het monteren van alle delen die metalig moeten blijven hetzij messing hetzij gezwart. Tenslotte gaat er een laatste laag blanke lak overheen.